So it goes
Als een seniele weduwnaar gaan slapen en wakker worden op de dag van je bruiloft. In 1955 een deur binnenstappen en in 1941 door een andere deur naar buiten komen. Terug soldaat zijn, zonder helm, overjas of legerschoenen.
In 1958 stomdronken met de ogen knipperen en terecht komen in 1945, in een stad in een vreemd land, die na een bombardement veranderd is in een maanlandschap.
In die stad waar alleen stilte overblijft na het bloedbad. Die stilte die het geluid wordt van een niet gekozen leven. Alleen de vogels blijven zingen: ‘Poe-tie-wiet!’
Zo gaat het. Zo kan het gaan.
